Εντυπώσεις από την 8η Oinotelia

Η εκδήλωση:

Τακτική ετήσια εκδήλωση, οργανωμένη από την Perfect Plan A.E. και το ομώνυμο περιοδικό με εκδότη τον Παύλο Παυλίδη. Εκτός από τις δοκιμές που εξασφάλιζες με το εισιτήριο εισόδου, υπήρχε και πρόβλεψη για κάποια σεμινάρια οινογνωσίας, με κάποιο επιπλέον κόστος. Ένα μειονέκτημα που έχει ως εκδήλωση είναι η έλλειψη συγκεκριμένου στίγματος που την διαφοροποιεί από άλλες εκθέσεις – εκτός κι αν κάποιος μπορεί να με πείσει ότι δεν μοιάζει με ένα Οινόραμα light.

Το μέρος:

Φέτος έγινε στο Μέγαρο Μουσικής. Εξαιρετικός χώρος, με άπλα και άνεση για εκθέτες και επισκέπτες. Πολύ καλύτερο από το συνηθισμένο στριμωξίδι που επικρατεί. Πολλά περίπτερα δεν ήταν ακριβώς για κρασί, αλλά για ντελικατέσεν, ψυγεία – συντηρητές, ποτήρια και καράφες, κοκ. Θα μπορούσες να τριγυρνάς από πάγκο σε πάγκο για ώρες.

Η ημέρα:

Πήγαμε Κυριακή πρωί, πριν το φαγητό, σχεδόν με το άνοιγμα για την ημέρα. Αυτό αποδείχτηκε σοφή κίνηση, αφού όταν φεύγαμε είχαν αρχίσει να καταφθάνουν ορδές επισκεπτών. Εμείς αντίθετα δεν χρειάστηκε να περιμένουμε καν σε όποιον από τους πάγκους θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι.

Οι δοκιμές και οι εντυπώσεις μου:

Στις εκθέσεις δεν δοκιμάζω συνήθως κρασιά που ήδη ξέρω αλλά κρασιά που είτε δεν έχω δοκιμάσει ποτέ είτε έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία δοκιμή μου. Από αυτή την άποψη δεν συνηθίζω να στέκομαι ξανά και ξανά στους πάγκους των ίδιων παραγωγών. Επίσης, θέτω ως προσωπικό όριο τις 15 με 20 δοκιμές. Μετά, ό,τι κι αν κατεβάζω μου φαίνεται ίδιο, οπότε δεν έχει νόημα. Προσπαθώ δε να ακολουθώ κάποια λογική συνοχή, αλλά δεν το πετυχαίνω πάντα.

Πρώτη στάση στους Αμπελώνες Αντωνόπουλου. Στα χέρια της οικογένειας Χαλιμιά χρόνια τώρα παράγει αξιόπιστα και λαχταριστά κρασιά, και τα προτιμώ τακτικά. Αυτή την φορά αποφάσισα να δοκιμάσω το Sauvignon Blanc, που δεν είχε τύχει να γευτώ. Καλοφτιαγμένο (όπως περίμενα) με έντονη, δροσερή οξύτητα και ευχάριστη διάρκεια. Είναι φανερό ότι δόθηκε μεγάλη προσοχή στην ωριμότητα των σταφυλιών που οινοποιήθηκαν (πλήρης η απουσία «πράσινων» αρωμάτων). Μετά δοκίμασα το καινούργιο τους κρασί με το όνομα Μορφέας. Είναι μια Μαυροδάφνη ξηρή, με χρώμα και ευχάριστα αρώματα που θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι τα τυπικά της ποικιλίας: σταφίδα, μελάνι, σοκολάτα. Χάνει γιατί έχει πολύ αδύναμο σώμα – αναρωτιέμαι αν θα λειτουργούσε σερβιρισμένη το καλοκαίρι, ελαφρώς δροσερή. Το site της εταιρείας πάντως, που βρίσκεται εδώ, δεν είναι ενημερωμένο. Για παράδειγμα, ο Μορφέας δεν αναφέρεται καθόλου.

Μετά κατευθύνθηκα στον πάντα αγαπημένο μου Κτήμα Τσέλεπου. Πάντοτε ο Τσέλεπος ρισκάριζε την σταθερότητα των κρασιών του με στόχο την βέλτιστη εκχύλιση και το καλύτερο αρωματικό προφίλ. Τα τελευταία χρόνια έχει πετύχει ακριβώς αυτό που θέλει. Δεν δοκίμασα την Μαντίνεια επειδή θα είναι σίγουρα καλή (η χρονιά του 2007 έχει ήδη εμφιαλωθεί), αλλά αντίθετα προτίμησα να δω το Μοσχοφίλερο reserve 2006, περασμένο από βαρέλι. Να παραδεχτώ ότι ήμουν πολύ επιφυλακτικός: η ιδέα του λεπτεπίλεπτου Μοσχοφίλερου σε συνδυασμό με το βαρέλι μου φαινόταν χαμένη από χέρι. Αν χρειαζόμουνα κάτι για να αποδείξει πόσο έχει προχωρήσει τεχνικά ο Τσέλεπος ήταν ακριβώς η πανηγυρική διάψευσή μου με αυτό το κρασί: Η ζύμωση και η ωρίμανση έχουν γίνει σε βαρέλια και το αποτέλεσμα έχει διατηρήσει τα αρώματα – υπογραφή του Μοσχοφίλερου (τριαντάφυλλο, λεμονανθός, εσπεριδοειδή) ενώ το στόμα έχει την οξύτητά του αλλά πιο στρογγυλή και ολοκληρωμένη με το βαρέλι. Έπιασα τον εαυτό μου να σχεδιάζει κάποιο πιάτο που θα ταιριάξει – αλάνθαστο σημάδι ότι μου άρεσε. Μετά δοκιμάσαμε διαδοχικά τις δύο Νεμέες: τη Νεμέα Δρυόπη (2005) και την Δρυόπη reserve (επίσης του 2005). Το πρώτο είναι ένα άριστο δείγμα Αγιωργίτικου, σε βαθύ ερυθρό, με αρώματα βύσσινου, κερασιού και κανέλλας, ευχάριστο στο στόμα, πλούσιο και με καλές ταννίνες. Το δεύτερο όμως, αχ το δεύτερο! Η συμπύκνωση των αρωμάτων, η φινέτσα της γεύσης και η διάρκεια της επίγευσης το ανεβάζουν μια κλάση παραπάνω. Κι είναι ακόμα τόσο νέο! – απλώς φανταστικό!

Επόμενη στάση: Κτήμα Φράγκου, με αμπελώνες σε Σπάτα και Τριφυλία (Μεσσηνία). Δοκίμασα το Cabernet Sauvignon (12 μήνες σε νέο βαρέλι, 6 μήνες σε φιάλη) και την Cava 2003 (Cab με προσθήκη λίγο Merlot, 18 μήνες σε νέο βαρέλι, 12 μήνες σε φιάλη). Και τα δύο είχαν βαθύ κόκκινο χρώμα, με πορτοκαλιές ανταύγειες (ενδεικτικό της ωρίμανσης σε βαρέλι), αρώματα μικρών φρούτων του δάσους, φραγκοστάφυλου, μαρμελάδων αλλά και βανίλιας. Βρήκα λίγο τραχύ το στόμα, με αδάμαστες ταννίνες. Μου άρεσε, αλλά δεν ενθουσιάστηκα κι όλας. Από την άλλη, δεν είμαι άνθρωπος του Cabernet. To site εδώ.

Αντίθετα, μου αρέσει πολύ το Nebbiolo (το σταφύλι του Barolo) και δοκίμασα για πρώτη φορά ένα ελληνικό, από τον Καριπίδη, από τη Θεσσαλία. Μέτριας έντασης χρώμα (όπως πρέπει για αυτή την ποικιλία), αρώματα δαμάσκηνου και κερασιού, με κάποιες νότες πιπεριού. Ευχάριστο στόμα, με ευγενείς ταννίνες, παρά τη νεότητά του. Δεν είναι ακόμα έτοιμο, πρέπει να περιμένουμε – πολύ καλοφτιαγμένο. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το Primitivo του: βαθύ μαυρο-κόκκινο χρώμα, με ένα εξαντλητικό επίπεδο αλκοόλ (14,5% αν θυμάμαι καλά) και άγουρες ταννίνες είναι πολύ επιθετικό στο στόμα, παρά την ελκυστική μύτη του. Δοκίμασα επίσης τη ναυαρχίδα του οινοποιείου, το Robust. Γίνεται από Cabernet, Primitivo και Sangiovese. Περνά 25 μήνες σε βαρέλι με αλλαγές κάθε 5 μήνες: πρώτα είναι σε βαρέλι 4 ετών, μετά σε 3 ετών, κοκ μέχρι που περνά χρόνο και σε νέα βαρέλια. Blockbuster, με υψηλό βαθμό αλκοόλ, βαθύ κόκκινο χρώμα και ελκυστικό μπουκέτο αρωμάτων (μπαχαρικά, καφές, βανίλια). Στιβαρό, με στρογγυλή οξύτητα και μεγάλη επίγευση. Ένα πολύ ολοκληρωμένο κρασί.

Η επόμενη στάση ήταν το Κτήμα Παυλίδη. Δοκίμασα πρώτα το Tempranillo του 2005, το οποίο δεν με ενθουσίασε. Ίσως έψαχνα να βρω κάτι που να θυμίζει Rioja κι αυτό να ήταν λάθος μου. Κλειστή σχετικά μύτη (νεαρό γαρ) και χωρίς πολύ σώμα, είχε ωστόσο ευχάριστες ταννίνες και ελκυστική οξύτητα. Δύσκολα όμως θα το αναζητήσω. Σε αντίθεση με το υποδειγματικό Syrah 2004: εντυπωσιακό χρώμα, σύνθετο άρωμα (βιολέτα, δαμάσκηνο, πιπέρι), με γλυκές και γενναιόδωρες ταννίνες. Γιαμ – γιαμ! Από τα κρασιά που απλώς θέλεις κι άλλο. Προσοχή, έμαθα πως δεν θα βγει για το 2005 γιατί δεν ικανοποίησε τον παραγωγό. Όποιος πρόλαβε τον οίνον είδε λοιπόν! (Σημείωση: το θάρρος να μην βγάλεις μια πετυχημένη ετικέτα για ένα χρόνο διασφαλίζει την ποιότητα αλλά και την φήμη αυτής της ετικέτας στο μέλλον και είναι ορθή πρακτική.)

Τελευταία στάση το Κτήμα Αργυρού, από την Σαντορίνη (το site εδώ). Εδώ στάθηκα απλώς για την απόλαυση: τον θεωρώ από τους καλύτερους παραγωγούς Vinsanto και ίσως είναι ο μόνος που τολμά τόσο μακρόχρονη παλαίωση. Τόσο το Mezzo του όσο και το Vinsanto είναι υπέροχα, με μόνη διαφορά την παλαίωση: το Mezzo είναι στα 7 χρόνια, το Vinsanto φτάνει την εικοσαετία. Οι διαφορές υπάρχουν και δικαιολογούν και την διαφορά τιμής. Το δεύτερο είναι σαν μια έκρηξη αρωμάτων και γεύσεων – σταφίδας κυρίως – στο στόμα, η δε επίγευσή του μετρά αρκετές δεκάδες δευτερόλεπτα. Δηλώνω ενθουσιασμένος.

Βγαίνοντας από την έκθεση δοκίμασα και μια μπύρα Genesis, αφού το stand είχε ένα μπουκέτο από κορίτσια που δύσκολα μπορούσες να αγνοήσεις (καλή μου, αν το διαβάζεις αυτό, να θυμάσαι ότι παρά τα ποτηράκια που είχα ήδη κατεβάσει, τις περιφρόνησα κι επέστρεψα σπίτι μαζί σου!). Φρέσκια κι ευχάριστη, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι το φόρτε μου να δοκιμάζω μπύρες έτσι κι αλλιώς!

Τι συγκράτησα:

Το βασικό μου συμπέρασμα είναι ότι οι Έλληνες παραγωγοί μαθαίνουν να χρησιμοποιούν το βαρέλι πιο σωστά. Οι ξένες ποικιλίες συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι στο θέμα προβολής και μόδας, αλλά τουλάχιστον τώρα πια τα κρασιά που φτιάχνονται από αυτές το δικαιολογούν. Και οι εκθέσεις αρχίζουν να γίνονται σε χώρους με σοβαρές προδιαγραφές – αυτό δείχνει ότι «εκπαιδευόμαστε» σιγά – σιγά, και το κοινό και οι εκθέτες. Κι αυτό μόνο καλό μπορεί να χαρακτηριστεί.